Αδελφότητα Κωνσταντινουπολιτών

Κώστας Καρτάλης

O Κώστας Καρτάλης γιός του Μιχάλη και της Βασιλικής ασχολήθηκε με τον αθλητισμό από μικρή ηλικία και ιδιαίτερα με το ποδόσφαιρο από τα πρώτα μαθητικά του χρόνια.

Το 1949 εντάχθηκε στην ερασιτεχνική ποδοσφαιρική ομάδα του "Αθλητικού Συλλόγου Πέρα" ύστερα από πρόσκληση του Γενικού Αρχηγού Αθλητισμού του Συλλόγου Στέφανου Βενιαμίν, ο οποίος και διέκρινε το ταλέντο του.

Ως επαγγελματίας άρχισε να παίζει στην ποδοσφαιρική ομάδα του Πέρα από το 1952. Το 1958 ήρθε σ'επαφή με την ΑΕΚ προκειμένου να ενταχθεί στην δύναμή της αλλά δεν επήλθε η αναμενόμενη συμφωνία και έτσι συνέχισε μέχρι το 1964 την καριέρα του στον Αθλητικό σύλλογο Πέρα.

Από το 1972 εγκατεστημένος πλέον στην Αθήνα ασχολήθηκε με το εμπόριο ναυτιλιακών ειδών.

Είναι παντρεμένος με τη Θεογνωσία Καρτάλη και έχουν δύο κόρες τη Σοφία και τη Βασιλική.

Θεατρικά έργα

Έργα τα οποία παρουσιάστηκαν είναι:

Σπύρος Βενιέρης

Διαβάστε λίγα λόγια για το χαρακτήρα του Σπύρου Βενιέρη από το απόσπασμα της ομιλίας του τέως Προέδρου Μηνά Τσιτσάκου.

«...Εάν κάποιος ήθελε να χαρακτηρίσει το Σπύρο με μιά μόνο λέξη θα τον αποκαλούσε ΠΟΛΥΤΑΛΑΝΤΟ. Υπήρξε ηθοποιός Κωμωδίας, Δράματος, Πρόζας και Επιθεώρησης. Σκηνοθέτης, Σκηνογράφος, Επιθεωρησιογράφος, Τραγουδιστής και Κονφερανσιέ. Παρ'όλο που οι επαίοντες ισχυρίζονται πως για να είσαι τέλειος θα πρέπει να ασχολείσαι με ένα είδος, είμαι σίγουρος ότι πολλοί στην αίθουσα θα συμφωνήσουν μαζί μου ότι ο Σπύρος τα κατάφερε εξίσου άριστα με όσα ασχολήθηκε.

Ως άνθρωπος υπήρξε εγκάρδιος, γλυκομίλητος, συνεργάσιμος και φιλικός με τον περίγυρό του, πρόθυμος πάντα να ανταποκριθεί αφιλοκερδώς σε κάθε κάλεσμα Συλλόγων, σωματείων και ιδρυμάτων για καλλιτεχνικές παρουσιάσεις με σκοπό την οικονομική τους ενίσχυση προς επίτευξη των σκοπών τους. Στο θέατρο και ιδιαίτερα στα σκηνοθετικά του καθήκοντα, ήταν ένας ακούραστος θεατρικός δάσκαλος, υπομονετικός με τους συνεργάτες του, αλλά και απαιτητικός για την σωστή και άριστη ερμηνεία των ρόλων τους. Εάν αναλογιστεί κάποιος το νεαρόν της ηλικίας και την απειρία των περισσοτέρων συνεργατών του, θα καταλάβει τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε να φέρει σε πέρας το έργο του. Πάντοτε όμως ως μέγας θεατρικός δάσκαλος κάταφερνε να φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα να σκορπά τα γέλια στο θεατρικό κοινό και να αποσπά τις καλύτερες κριτικές του τότε ημερήσιου και Κυριακάτικου Πολίτικου τύπου, για τον ευατόν του και τους συνεργάτες του.

Για το υποκριτικό του ταλέντο δεν είμαι ο καθ'όλα αρμόδιος να μιλήσω, Μίλησαν με παταγώδη σε κάθε παράστασή του χειροκροτήματα του κοινού, τα οποία πολλές φορές διέκοπταν το αυθόρμητο και πηγαίο παίξιμο των ερασιτεχνών καλώντας το δάσκαλο να καλύψει τα κενά, πολλές φορές με τις γνωστές έξυπνες ατάκες του. Μίλησαν επίσης γιαυτόν οι θεατρικοί κριτικοί και ο τύπος της εποχής. Μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που του έδωσαν... ΑΦΘΑΣΤΟΣ – ΠΟΛΥΜΕΡΗΣ – ΕΞΑΙΣΙΟΣ – ΒΙΡΤΟΥΟΖΟΣ ΤΗΣ ΚΩΜΩΔΙΑΣ – ΠΟΛΥΣΥΝΘΕΤΟΣ – ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ – ΣΠΙΡΤΟΖΟΣ – ΑΚΟΥΡΑΣΤΟΣ – ΕΝΘΟΥΣΙΩΔΗΣ.

Εγώ απλώς προσθέτω και το χαρακτηρισμό ΤΟΛΜΗΡΟΣ !!! διότι τόλμησε να ανεβάσει έργα δύσκολα στα οποία πρωταγωνιστούσαν τα ιερά τέρατα του τότε ελληνικού θεάτρου όπως οι αείμνηστοι Μίμης Φωτόπουλος, Ντίνος Ηλιόπουλος, Γιάννης Γκιωνάκης, Χρήστος Ευθυμίου και άλλοι. Πολλές φορές οι ερμηνείες του, ξεπέρασαν αυτές των επαγγελματιών. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το 1972 στην Αθήνα εξετάζεται ενώπιον Επιτροπής Ηθοποιών, Σκηνοθετών και Κρητικών και λαμβάνει με έπαινο το πτυχίο του ηθοποιού δράματος, κωμωδίας, πρόζας και γίνεται μέλος του Συνδέσμου Ηθοποιών.

Ο Σπύρος Βενιέρης, υπήρξε έμμεσα και εκπαιδευτής της Ελληνικής γλώσσας για πολλούς από του συνεργάτες του, μιλούσε άπταιστα την Ελληνική όπως και τις άλλες ξένες γλώσσες που γνώριζε και είχε τέλεια άρθρωση. Με την απαίτησή του οι συνεργάτες του να είναι άριστοι στο ρόλο τους, με σωστή άρθρωση, αναγκαζόταν πολλές φορές να τους δίνει μαθήματα σωστής χρήσης της Ελληνικής γλώσσας.

Θα ήθελα να αναφέρω ότι συγχρόνως ήταν αρχηγός τους θεατρικού ομίλου του Φιλανθρωπικού Συνδέσμου Νέων Σταμπούλ και του Ερασιτεχνικού Μουσικού συγκροτήματος «ΟΙ ΚΟΜΗΤΑΙ» οι οποίοι με αρχικομήτη το Σπύρο Βενιέρη ψυχαγωγούσαν πριν από κάθε παράσταση τους θεατές με τραγούδια της εποχής κυρίως Βογιατζή, Γρηγόρη Μπιθικώτση και άλλων σβήνοντας για λίγο τη δίψα των Ρωμιών για ζωντανό ελληνικό τραγούδι....»

Αφιέρωμα στον Τύπο

Στο αφιέρωμα που ακολουθεί μπορείτε να δείτε συλλογή δημοσιεύσεων που αφορούσαν στις πετυχημένες θεατρικές παραστάσεις του θιάσου από τον Τύπο της εποχής.

Διδακτικό προσωπικό

Σύμφωνα με τη νομοθεσία που ρυθμίζει τη λειτουργία των ιδιωτικών σχολείων υπάρχει ο θεσμός του Ιδρυτού της σχολής. Ο Ιδρυτής μαζί με το Διευθυντή αποτελούν τα νομικά πρόσωπα απέναντι στο κράτος. Ο Ιδρυτής εκλέγεται από τα μέλη της Σχολικής Εφορείας εκτός εάν ο διορισμός του επικυρώνεται από το κράτος.

Σχολικές αναμνήσεις

Το μηνιαίο μωσϊκό των σχολικών ημερών μας

Καθώς ανατρέχω νοερά στα σχολικά μου έτη στο Μέγα Ρεύμα, κάθε περίοδος του έτους, ή ακόμη και κάθε μήνας, μου φέρει ειδικές αναμνήσεις. Η ζωή μας στο σχολείο και στο χωριό δεν ήταν μονότονη. Κάθε μήνας έφερνε μία διαφορετική ατμόσφαιρα, και το σκηνικό άλλαζε.

"Το φθινόπωρον φθίνουσιν αι οπώραι, και γίνεται έναρξις των μαθημάτων." Το Σεπτέμβριο αρχίζαμε το νέο σχολικό έτος, με τον πρωϊνό χαιρετισμό της σημαίας στον κήπο του σχολείου, προβιβασμένοι κατά μία τάξη, με την ευθύνη και αγωνία δυσκολότερων μαθημάτων και καθηκόντων. Και διαβαίναμε την είσοδο του σχολείου με την μαρμάρινη πλάκα που έγραφε ΑΣΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΜΕΓΑΛΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ -1902. Εννοείται ότι προηγείτο το κερί στον Ταξιάρχη, δια το καλό του σχολικού έτους.

Ο Οκτώβριος "Αη Δημήτρης μήνας" ήρχετο με τις πρώτες ψυχρές, τα πρωτοβρόχια, και την αξέχαστη νεφελώδη φθινοπωρινή γκρίζα χροιά του Βοσπόρου. Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία επί τη ενάρξει των μαθημάτων και της λειτουργίας του συσσιτίου, που το φρόντιζαν οι φιλότιμες κυρίες της Φιλοπτώχου, με επί κεφαλής την Ιφιγένεια Κωνσταντινίδου. Ακολουθούσε τελετή στην Αίθουσα, με απονομή αργυρών αναμνηστικών σταυρών στους πρωτοετείς μαθητάς του σχολείου, εκ μέρους του Μορφωτικού Συλλόγου, δια χειρός και ευλογίας του Σκοπέλου Αλεξάνδρου.

Ο Νοέμβριος ήταν ο μήνας των Ταξιαρχών, με ειδική βαρύτητα δια το χωριό. Τα παιδιά του σχολείου, μαζί με τις δασκάλισσες, στον σωλέα του Ταξιάρχου, δια να υποδεχθούν τον "παππού", τον υψιτενή Πατριάρχη Αθηναγόρα, να συνεκκλησιασθούν και να λάβουν την ευλογία του. Ακολουθούσε υποδοχή στην Αίθουσα. Εκφωνήσεις λόγων, Πατριαρχική ομιλία, απαγγελίες ποιημάτων από παιδιά ενώπιον του Πατριάρχη. Κεράσματα, Πρόξενοι, καθηγητές, επίσημοι, μεγαλεία, δόξα... Από τους χωριανούς διέκρινε κανείς τον καθηγητή Βασίλειο Σταυρίδη, τον ιδρυτή του σχολείου Γεώργιο Ζαβράκη, κ.α.

Ο Δεκέμβριος ήρχετο με την ατμόσφαιρα των εορτών, ειδικά χαρμόσυνων για τα παιδιά. Οι μαθητές της έκτης τάξης στολίζαμε φάτνη και δένδρο του σχολείου, με πολύχρωμες λαμπρές φούσκες που αγοράζαμε από τον Μανωλάκη. Αρκετά παιδιά σχημάτιζαν κλιμάκια καλλάνδων, επιπρόσθετα προς τα δύο άλλα κλιμάκια - των νέων του Συλλόγου, και των γραφικών παραδοσιακών τουλουμπατζήδων. Σχολικές διακοπές των εορτών, και στο σπίτι το στολισμένο δένδρο, και τα επίκαιρα ξηρά φρούτα: Γλυκοσούτζουκο, τζίτζυφα, ξινό πεστίλι, φιστίκια, καρύδια, αλμυρά αμύγδαλα, ξηρά μούρα, ξηρά σύκα, βερίκοκα και δαμάσκηνα (αμάσια)...

Ο Ιανουάριος, μήνας της Πρωτοχρονιάς και των Θεοφανείων, είχε την τελετή κοπής της βασιλόπιτας στην Αίθουσα, με την ζεστασιά των σχετικών προετοιμασιών. Και πάλι τα παιδιά καλλάνδιζαν, τραγουδούσαν, απήγγελλαν ποιήματα, και πρωτοστατούσαν στα εόρτια παιδικά σκετς που σκηνοθετούσε με ζήλο και ιδρώτα o Φλωρινιώτης δάσκαλος του σχολείου Λάζαρος Μέλλιος. Εν τέλει ο Αη Βασίλης με το σακί και τα δώρα στα μικρά της πρώτης τάξεως, η καλλίφωνη ψαλμωδία του Νικολάου Ιωσηφίδη, και ή ευλογία της πίττας από τον Προικονήσου Φιλόθεο.

Ο χιονιστής Φεβρουάριος έντυνε τον κήπο του σχολείου στα άσπρα. Χαρές και χιονοπόλεμος όταν σχολνούσαμε το απόγευμα στις τρεις.

Ο Μάρτιος ήταν ο μήνας της Απόκρεω. Σάββατο απόγευμα συνήθως η Αποκριάτικη γιορτή στο σχολείο. Με ζήλο και καμάρι οι μητέρες ετοίμαζαν τις στολές των παιδιών. Ενθυμούμαι την γιορτή του 1963: Ο μαχαραγιάς, ο Ινδιάνος, ο καουμπόη, το ναυτάκι, ο παλιάτσος, η γριά, o Αρλεκίνος, ο Αράπης, ο Γερμανός βαρόνος... Παλαιότερα, παιδιά συμμετείχαν στην κάθοδο των μασκαρεμένων, η οποία άρχιζε από το σπίτι του Μαυρικίου Ρακτιβάν. Επίσης, όσα παιδιά ήθελαν, λάμβαναν μέρος σε εκδηλώσεις που διωργάνωνε ο Σύλλογος συνήθως τον μήνα αυτό (αγωνίσματα πινγκ πονγκ, διαγωνισμούς γνώσεων και εκθέσεως ιδεών κ. τ. λ. ).

Ο Απρίλιος είχε Πασχαλινά βιώματα για τα παιδιά του σχολείου. Άλλο στο στεφάνι της Μ. Πέμπτης, άλλο στο ξεφτέρι, άλλο στο αναλόγιο, άλλο στα εγκώμια, άλλο ιερόπαις στην περιφορά του Επιταφίου. Και εν τέλει, τα Πασχαλινά πιστόλια με τις τάπες.

Με σχολικά τραγούδια Πρωτομαγιάς ήρχετο φωτεινός και υπόθερμος ο Μάιος, που ενίοτε περιελάμβανε σχολικό περίπατο στο βουνό, στον λόφο Χαλίμ Πασά με την πράσινη βλάστηση, τις παπαρούνες και τα έγχρωμα αγριολούλουδα της εποχής. Στο τέλος του μήνα έληγε η σχολική περίοδος. Έληγε (και μάλιστα με εξετάσεις) και η περίοδος μαθημάτων Αγγλικής που διοργάνωνε ο Σύλλογος για τα παιδιά και τους νέους, όπου δίδασκαν οι τότε φοιτητές της Ροβερτείου Μηνάς Τσιτσάκος και Γεώργιος Καπουσούζογλου, και αργότερα η Βιβή Σαρίκου.

Ο Ιούνιος ήταν ο μήνας των εξετάσεων αποφοίτησης για τα παιδιά της έκτης τάξης, με την σχετική αγωνία, γιατί γίνονταν και προφορικά, ενώπιον ξένων εξεταστών. Σε λίγο, η καθιερωμένη ετήσια σχολική εκδρομή, συνήθως στο καταπράσινο εξοχικό Sultansuyu, με το καλό νερό πηγής, ή και αλλού. Ψυχή της διοργανώσεως η διευθύντρια Κίτσα Χατζοπούλου και αργότερα ο Χαράλαμπος Ρομπόπουλος. Τρία-τέσσερα λεωφορεία γέμιζαν και ξεκινούσαν νωρίς τo πρωί έμπροσθεν του σχολείου, και επέστρεφαν το βράδυ. Ακολουθούσαν και γονείς, με τα φαγητά σε πλαστικά δοχεία. Το μεσημέρι έστρωναν στην εξοχή τα ξύλινα τραπεζάκια κάτω από την δροσιά των πλάτανων και των καρυδιών, ενώ σε λίγο κατέφθαναν με αυτοκίνητο και o Πρόεδρος Κωνσταντίνος Παϊδας με τον πατέρα Αλέξανδρο. Ο δε Ισίδωρος (Ντόντος) Ρωσσέττι διασκέδαζε τον κόσμο με το ακορδεόν.

Οι εκδρομές αυτές ήταν ίσως η μόνη ευκαιρία που ο βλοσυρός κυρ Ευθύμης Ιορδανίδης χαλάρωνε και ευθυμούσε. Τρόμος των μαθητών, δάσκαλος των Μαθηματικών (και αργότερα και των Ελληνικών), υπηρέτησε το σχολείο μας επί πολλά έτη τις περιόδους 1932-1940 και 1960-1978), αναστήσας γενεές μαθητών. Παλαιός χωριανός μας και μαθητής του τον ενθυμείτε το 1935, νεότατο τότε δάσκαλο και της Γυμναστικής, που με τον νεανικό του ζήλο και την περισσή αυστηρότητα του έβγαλε τα παιδιά για γυμναστική στον κήπο Δεκέμβριο μήνα με τις φανέλες!

Οι παλαιότεροι θυμούνται τον Ιούνιο να μοσχομυρίζουν εποχιακά στο μεν χωριό oι φράουλες, στο δε Βεβέκι οι φλαμουριές.

Ιούλιος και Αύγουστος: Δυο μήνες θερινών σχολικών παύσεων και μαθητικής ξενοιασιάς. Και τρία πανηγύρια: Αγίας Κυριακής, Προφήτου Ηλιού, και Αγίας Παρασκευής. Τα βραδάκια, ο θερινός κινηματογράφος του Μιμίκου. Κατά τα άλλα, αναψυχή, παιγνίδια στα στενά του χωριού, κολύμπι, παγωτό από το γαλακτοπωλείο του Τρύφωνος το ζαχαροπλαστείο του Αλεξάνδρου Τζόνκερ, καθημερινός περίπατος χωριού-Βεβεκίου, με τις θερινές αύρες του Βοσπόρου...

Και ο κύκλος έκλεινε με την επάνοδο του δροσερού Σεπτέμβρη, όπου οι σχολικές τσάντες και τα τετράδια επανεμφανίζονταν στον χαρτοπώλη Τζεβάτ, ο δε καφεψός Ασαντούρ δεν προλάμβανε γραφική ύλη, στο γωνιακό κατάστημα του με τις παραδοσιακές προθήκες.

Επί 6 σχολικά έτη, αυτές oι επαναλαμβανόμενες εικόνες έγιναν αναπόσπαστα τμήματα του είναι μας, όπως είναι και κάθε δρόμος και κάθε πέτρα του χωριού μας, κάθε απείκασμα, από τα ιδρωμένα μάρμαρα του Προφήτη Ηλία μέχρι το ρέμα κάτω, και από τα αρχοντικά κεντητά στόρια του ίσιου δρόμου μέχρι τις τελετές και τα θέατρα της Αίθουσας. Εκεί, στο ιστορικό Μέγα Ρεύμα, με τις καμπάνες του Ταξιάρχη, με τα βραδινά LUX των λουφαριών και τις πρωινές σειρήνες των βαποριών, λικνίζονται και νανουρίζονται μνήμες και αναμνήσεις των χωριανών μας, και το όραμα προς το επανιδείν....

Οκτώβριος 2001, Θεόδωρος Μπουγιάνας, Καθηγητής

Ποιήματα αφιερωμένα στην Αστική Σχολή Μεγάλου Ρεύματος